شاه،وزیر و سرباز

حدود یک ماهی میشه کارم نگاه کردن به اطراف شده.دست به هر کاری میزنم دو حالت داره یا جراتشو ندارم یا نیمه تموم ولش میکنم یه عالمه ایده تو ذهنمه اما جرات عملی کردنشو ندارم ندارم انگار که یک دیوار بلندی بین خودم و حرکت کشیده شده باشه ولی خیلی خوب اینو درک کردم که که این دیوارو خودم ساختم. نا خواسته یاد فیلم جنگ جوی درون افتادم فیلم سرگرم کننده ای بود، یه ژیمناستیک کار، یه ایده، یه حادثه،یه دیوار،یه مربی و بالاخره یه پیشرفت.

   یادم میاد با دوستم حرف میزدیم میگفتش زندگی تو این دنیا مثل یه بازی شطرنج میمونه،راست میگفت. اکثر آدما که امثال ما ها هستن یه سرباز به دنیا میان بعضیا اسب میشن بعضی فیل و یه تعداد کمتری هم میشن قلعه و خیلی کمتر از اون آموزش میبینن تا وزیر و شاه باشن هر کدوم وظایف خودشونو دارن اون هم زدن مهره های شطرنج حریفه تا قربانی بشن و شاه رو حفظ کنن و صفحه شطرنجو برای خودشون کنن خیلی از سربازا تو این وسط قربانی میشن خیلیاشون زنده میمونن واز شاه مراقبت میکنن و یه عده خیلی کم به آخر صفحه میرسن و به اسب یا فیل یا رخ یا حتی وزیر ارتقا پیدا میکنن ولی حق ندارن شاه باشن چون شاه کمتر قابلیت حرکت داره وکمتر مهره های حریفو میزنه.

ولی واقعیت یه چیز دیگس .

واقعیت اینه که ما حرکت نمیکنیم چند بازیکن حرفه ای هستن که ما رو به حرکت در میارن تا اهداف خودشون رو روی ما پیاده کنند بلکه لبخندی بزنن خیلی از ما ها ممکنه اونا رو بشناسیم اکثرا لبخند میزنن ، اهل حرف زدنن میگن هرچه بیشتر طبق دستورات ما کار کنین ما به شما موقعیت های بهتری میدیم میتونید اسب باشید میتونید رخ باشید حتی میتونید وزیر بشید ولی شاه نه چون اگه شاه باشید ممکنه به بازیکن تبدیل بشید برای همینه شاه از همه محدود تره و از رقیب میترسه برای همین هم همیشه ازش دفاع میکنن تا محاصره نشه.حتی قوی ترین رئیس جمهور های جهان هم چیزی به جز یه شاه تو یه صفحه شطرنج نیستن که از یه بازیکن فرمان میگیرن.

من نمیخوام یه مهره باشم.

ترجیح میدم جایی از این صفحه بزرگ خودم،خودمو حرکت بدم و پیشرفت کنم،من دوست ندارم از قاعده و قانون بازیکنا پیروی کنم ولی من دوس دارم آزاد باشم و دوس دارم بقیه هم آزاد بشن پس سخت تلاش میکنم و مثل یه سرباز میجنگم نه با هم جنسم بلکه با دست ها.