روزگاری رو سپری کردم که به من می گفتن تو چقدر غیر عادی هستی!
و روزگاری رو سپردم که ببینم افراد عادی چگونه اند؟
اما چیزی از آنها نفهمیدم
کارهاشون گنگ بود.میبیننشون در حالی که غم تو چهرشونه،درد رو تو چهرشون حس میکنی ولی جلوی یه دوربین ،لبخند میزنن و عکسشون رو میگذارن تو اینستاگرام.انسان هایی که دچار ریاء به نفس شدند.میبیننشون در حالی که از فقر و بدبختی در جامعه خبر دارن ولی حاضر نیستن کمی در دوران تحصیلشون بیشتر تلاش کنن شاید که در آینده بتونن زخم های جامعه ما رو التیام بدهند.انسان هایی راکد رو دیدم.
انسان هایی پرتحرک و پویا رو دیدم ولی به جای اینکه به فکر جامعه باشن فکر فرارن تا جامعشون رو فراموش کنن.
دوستم سعی داشت قوانین جامعه رو به من یاد بدهد.بهم میگفت آدما تو این دنیا این جورین.میگفت فلان حرف تو فلان موقعیت یعنی فلان چیز نه کاری که الان میکنی.میگفت منظور رو باید از چهره بفهمی نه از حرف.
خسته شدم... .
نمی تونم تظاهر کنم به چیزی که نیستم.
اما در جواب دوستان
بگذارید خودم باشم.
خود واقعیم خیلی زیباتر بود.
- ۹۶/۰۶/۲۴