داستان تلاش قسمت اول

پنجشنبه بود، صبح از خواب پا شدم تو رختخواب به وقایعی که از اول هفته افتاد فکر میکردم، به شروع شدن کار آموزیم، به ایراد هایی که استاد پروژه از گزارشم گرفت، به اصلاح گزارش پروژه، چند وقتی هم بود پروژه درس کنترل پروژه هم مونده بود تا جمعه مهلت داشت، خیلی خسته بودم با این حال برنامه ریخته بودم براش که تا آخر پنجشنبه تمومش کنم، یاد پروژه درس هوش مصنوعی افتاده بودم درسی که عاشقش بودم اما امتحان پایانترمش رو خوب نداده بودم حتی احتمال داشت این درس رو بیفتم دلم به پروژه درس خوش بود که اگر کامل انجامش بدم دیگه این درس رو مردود نمیشم، چقدر دنیا مسخره هستش درسی که عاشقشی و با تمام وجودت درکش کردی احتمال داره بیفتی این فکر ها داشت از ذهنم رد میشد، فکر میکردم مهلت ارسال گزارش پروژه این درس هفته بعد باشه، ته دلم لرزید، رفتم تو سایت درس، به تاریخ تحویل و ارائه پروژه نگاه کردم، "مهلت تحویل گزارش پروژه جمعه ساعت 23 و ارائه شنبه ساعت 13:15 "اما نه هفته بعد، فردا یعنی جمعه تا ساعت 23 باید گزارش رو تحویل میدادم و شنبه پس فردا ساعت 13:15 باید میرفتم برای ارائه به استاد، تا جلوی روی خودش روشم رو برای انجام پروژه توضیح بدم. یه لحظه همه چیز برام ساکت شد ، تنها صدایی که میشنیدم صدای وزوز گوشم بود، رفیق قدیمیم که از دوران کنکور همدم هر روز من شد هفته ای نبودش که از خدا بخوام این فرصت رو به من بده تا از این بیماری مجهول الهویه بابت تمام فرصت ها و لذت هایی که از من گرفته انتقام بگیرم، بابت تمام اون خواب هایی راحت نخوابیدم چون صدایی رو میشنیدم که موقع سکوت پرقدرت تر میشد، فکرش رو هم نمیکردم روزی دعام برآورده بشه. همینطور به گذشته فکر میکردم به اون شکست هایی که راحت پذیرفتمشون، به زمان هایی که از بزرگترین لذتم یعنی مطالعه و فکر کردن دست کشیدم. اون زمان ها به خودم میگفتم اگر کاری که داری میکنی برات آرامش نداره و بهت استرس میده ولش کن، شاد باش، زندگی بکن. من توانایی مقابله با ترس هام رو نداشتم. به ساعت نگاه میکنم، ساعت 8:35 صبح بودش، آروم بودم، رفتم صبحونه درست کردم، صدایی دائم تو ذهنم به من میگفت بیخیال پروژه شو ولی این من بودم که به صدای درونم گفتم دیگه حرف نزن الان میخوام صبحونم رو بخورم میخوام صبحونم رو تو سکوت بخورم.