بی نقص بودن تو زندگی غیرممکنه و اگر هدفتوتونو در زندگی به اهداف کوچکتر نشکنید مطمینن هرروز ناامید تر میشید.تازه این نصف ماجراست نیمه دیگش به نحوه برخورد شما به حوادث روزگار بر میگرده.با توجه به شرایط فعلی میدونم به احتمال زیاد یه مهره سوخته ام ولی هنوز تلاشمو میکنم اگر هم شکست خوردم میدونم هنوز گزینه های زیادی برام وجود داره. اگر هم گزینه ای وجود نداشت (خیلی باحالم)خوب کاری نداره یه گزینه میسازیم!!!:-)
الان وسط طوفان دانشگاه بودیم.تا الان خیلی کشته دادیم(جوک).الان درست وسط میانترم هاست و باور کنید یا نه اخلاق دانشجو ها تو این زمان خیلی فرق میکنه و من متحیرم.یکی از امتحانام نتیجش اومده 60 نفر تو یه کلاس شدن یه چیزی از 2.5 تا 19.5 با میانگین 11.55 .خیلی جالب نیستش؟من خیلی حال کردم وقتی نتایجو دیدم.من 17 شده بودم و اصلا هم به خودم بابت این نمره افتخار نمیکنم ولی خیلی دوست دارم با اون ذهنی که تونست نمره top رو به دست بیاره ملاقات کنم.چه چیزی باید بین من و اون شخص متفاوت باشه؟از خودم میپرسم آیا اون شخص راجع به مسائل زندگی از اون چیزی که من میدونم خبر داره یا نه یا ببینم اصلا دغدغه اصلیش تو زندگی چیه؟
اغلب دغدغه های اصلی تو جایی مثل شریف زیاد متنوع نیستش،اصلا بذارید براتون بگم:
1-معدل
2-اپلای(پذیرش گرفتن از دانشگاه های خارجی)
3-بیرون رفتن از این کشور(که در واقع اپلای پوششی بر این موضوعه)
4-شغل
5-درآمد
6-پذیرفته شدن توسط جامعه علمی و حتی عادی
7-دین(ظاهرا باید این رو هم لحاظ کنیم)
8-عشق مجازی
سال اول که اومدم دانشگاه خیلی بهم سخت گذشت،درسا برام راحت بودنا ولی دانشگاه برام اون مفهومی که تو ذهنم بود نداشت،حتی وقتی یکی از فامیل هام که حال منو از روی صورتم دیده بود گفت" مشکلی پیش اومده غمگین به نظر میای".منم بهش گفتم "چیزی نیست فقط دانشگاه اون چیزی که فکر میکردم نیستش" و اون هم بدون معطلی گفتش "میدونم چی میگی،واقعیت هم همینه دانشگاه چیزی جز ادامه دبیرستان نیستش".
از صبح تا حالا میخوام یه چیزی بنویسم اما منطقم اجازه نمیداد حرف احساسی بزنم.برا همین دوصفحه انتقاد نوشتم و همشو پاک کردم،انگار که اصلا از قبل چیزی وجود نداشت.
اتفاقاتی که طی زلزله اخیر در غرب کشور افتاده و نحوه برخورد با این مسئله و طرز تفکر عده ای کثیر و مدیریت بحران چنین مسئله ای رو اعصابمه.و سوال اصلی که در ذهنم مطرح میشه اینه که چرا ما از مدیرامون توضیح نمیخوایم؟
سخنرانی معروف آب و برق مجانی حضرت امام به خوبی تصویر ذهنی امام رو نسبت به انقلاب نشان داد.امام نگران بعد معنوی انسان ها بود .حدود 40 سال از انقلاب میگذره.و نظر شما راجع به بعد معنوی انسان های امروزی چیه؟
مسکن مهر رو یه کسی گفت درست میکنیم و به افراد کم درآمد تخصیص میدیم.جالبه بدونید ایشون اولین کسی نبوده که به این نتیجه رسیده حتی تو آمریکا هم اون هم خیلی وقت پیش همچین چیزی عملی شد اما چند سال بعدش زدن هر چی ساخته بودن رو خراب کردن چون متوجه شدن اون برج محل اصلی برای خرید و فروش مواد مخدر شده.بدون در نظر گرفتن تاریخ پروژه ای رو تصویب کردن و بودجه ای رو بهش اختصاص دادن پروژه ای که دوستان میتونست خرج سرمایه گذاری در این مملکت بشه صرف ساخت و ساز شد و نتیجه اش در زلزله های اخیر معلوم شد و من این حق رو دارم و تاکید میکنم این حق رو دارم که بپرسم بنده خدا این همه پول خرج کردی اشکال نداره که از بیت المال برداشتی چرا نگفتی محکم تر بسازن؟مگه جون قشر کم درآمد برات مهم نبود؟اینجاست که بوی سیاست،دروغ و کلک میاد وسط و میفهمیم که ما مهم نبودیم جلب نظر ما مهم بود.
از همه بدتر یه عده هستن که میگن مگه این صحبتا الان مهمه یه عده دارن میمیرن باید بریم کمک این صحبتا باشه برا بعد.دوست عزیز میدونم به زمان حال فکر میکنی ولی اگر این طرز تفکر اصلاح نشه باز هم این اتفاق میفته.آقا اصلا همین پلاسکو کسی خبر داره مسئولیتش به عهده چه کسی افتاد یا همون معدن یورت کسی خبر داره مقصر کی بود؟
من هیچ تمایل سیاسی خاصی ندارم و به حرف هر کسی گوش میکنم و فکر میکنم،سبک سنگین میکنم و بعد نتیجه گیری میکنم بدون اینکه شخصیت طرف برام مهم باشه،به عبارت دیگه حرف خوب،خوبه، حتی اگه از زبان ابلیس باشه.
هیتلر حرف خیلی خوبی میزد میگفتش بزرگترین سرمایه یه کشور مردمانش هستن با تکیه به همین حرف پیشرفت آلمان رو تا قبل از جنگ جهانی دوم میتونید ببینید امروزه آلمانی ها از هیتلر متنفرند ولی خبر ندارن صنعتی که الان به عنوان قدرت سوم اقتصادی دارن بر پایه همون مرده هست.
مثل سرمایتون با مردمتون رفتار کنید از سرمایتون تو بهترین و سودآورترین بانک ها و پروژه ها استفاده کردید تا بیشترش کنید،با مردمتون چه کردید؟
----------------------
پ.ن:خیلی سعی کردم احساساتیش نکنم ولی شرمنده.
پ.ن:اگر کسی خبر داره که مسئولیت خون هموطنانمون تو یورت و پلاسکو به عهده چه کسیه به ما هم بگه.
پ.ن:این روز ها به دعای خیرتون نیاز دارم.
دیدگاهم نسبت به زندگی بعد از دو سال دوره درمان دگرگون شده.از یه آدم حساس ، بی نظم و شکننده به موجودی قوی تبدیل شدم . نمیگم انسانی قوی چون میدونم هنوز به مقام انسانیت نرسیدم باید برای اونم کم کم برنامه بریزم.
اگر کسی هدفی تو زندگی داشته باشه و باور کنه که برای اون هدف تو این جهان خلق شده زندگیش عوض میشه،این روزا به جای اینکه دیر وقت بخوابم به موقع میخوابم تابه جای اینکه صبح دیر از خواب بلند بشم زودتر از خواب بلند بشم تا صبحونمو کامل بخورم تا به جای اینکه سر کلاس خسته و خواب آلود باشم سرحال تر باشم
و بعدش با چنان عطشی درس میخونم که یادم میره ساعت چنده حتی ممکنه دیرتر بگیرم بخوابم باید یادم باشه
ما نمیپرسیم و شکایت هم نمیکنیم که چرا اینطور شد بلکه رویا پردازی میکنیم ، فکر میکنیم و عمل میکنیم تا بیشترین سود رو از زمان حاضر بگیریم
باورم نمیشه انقدر به خدا ناسپاسی کردم.
وقتی به حال و گذشته ام نگاه میکنم میبینم خیلی وقتا خیلی جاها نسبت به نعمت هایی که خدا به من عطا کرده ناشکری کردم.
نه این که همش ناشکری کردم،نه تو بعضی وقتا نسبت به یه نعمتی بی تفاوت بودم.
خدایا هممونو به راه راست هدایت فرما.
از آرامش قبل از طوفان خیلی خوشم میاد
تو خوابگاه بچه ها رو میبینی دارن بازی میکنن بعضیاشون دارن فیلم دانلود میکنن یه عده ای هم هستن میرن سینما تفریح میکنن.
یه عده خیلی کمی هم هستن که درس خوندن رو از الان شروع کردن،کتابا رو تهیه کردن و در حال مرور کلی از درس هستن ، از این عده به شدت خوشم میادش حتی تفریحاتشون هم به موقع هستش.
3 هفته دیگه کمتر کسی رو تو ورزشگاه خوابگاه میبینی.بیشترشون تو سالن های مطالعه هستن،دیگه کمتر خبری از دانلود کردن فیلم هستش.بیشتر دانشگاه میمونن.
در کل این سمفونی رو دوست دارم.
سمفونی رقابت،جایی که باید بین آینده شغلی ، یادگیری علم ، سلامت جسمی و سلامت روحی یه تعادل خیلی خوب برقرار کنی.
و اگر نتوستی اینکارو بکنی . جبارنش شاید خیلی سخت باشه.
نمیدونم چرا ولی امروز خیلی خوشحالم
خدایا به قدر تمامی مولکول های لک و پیس شمر ، شکرت.
آیا من برگشتم به حالت عادیم؟نمیدونم ولی این حس رو دوست دارم.این زندگی رو دوست دارم.این لبخند رو دوست دارم.
امیدوارم بقیه هم اینو حسش کنن.
خیلی وقت بود اینطوری شاد نبودم
شاید سه سال پیش بود
شایدم چهار سال پیش
اون چیزی که الان مهمه اینه که این حس ادامه داشته باشه.
امیدوارم این حس ادامه داشته باشه.
راستی زکات شادی چیه؟؟؟
زندگیم پاره ای از لبخندت بود
وقتی کنارم نشسته بودی و می خندیدی
تنها حرفت برام سلام و خداحافظی بود
اما من جواب خداحافظیتو ندادم
تا شاید باز ببینمت
وقتی رفتی زندگیم هم رفت
والان یه زندگی جدید رو دارم می سازم
کاری که توش حرفه ای شدم