میدونم سختی های زیادی داشتی پسر، یه ذره دیگه دووم بیار و بجنگ!
خب
اوضاع خیلی پیچیده شده، از وجود یه دختر خانم نسبتا زیبا بگیر تا پچیدگی های پذیرش، عدم قطعیت های زندگی، شک و تردید نسبت به توانایی هام، گذر سریع زمان و پیر شدن، درست کردن گرنبند، پذیرش یه عالمه مسئولیت بیهوده جدید و .... .
آخرش لبخند اون دختر خانم نسبتا زیباس که دلم رو آروم میکنه.
فکر پذیرش و مهاجرت دلم رو آروم نمیکنه، بیشتر باعث تشویش میشه. برای همین، نمیخوام زیاد واردش بشم، آرامش رو بیشتر دوست دارم.
از طرفی پذیرش مسئولیت لبخندش کار ساده ای نیست و یه مقدار احساس ضعف میکنم، احساس بی عرضگی. هنوز به اندازه کافی قوی نیستم و همین مورد باعث میشه به خودم شک داشته باشم.
کی فکرش رو میکرد.
باید اولویت های زندگیم رو تغییر بدم.